- amitto
- ā-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. (amīsti, sync., = amisisti, Ter. Eun. 2, 2, 10; id. Hec. 2, 2, 9:I.
amīssis, sync., = amiseris,
Plaut. Bacch. 5, 2, 70 ).1. A.. In gen., to send away from one's self, to dismiss (thus, anteclass., freq. in Plaut. and Ter.): quod nos dicimus dimittere, antiqui etiam dicebant amittere, Don. ad Ter. Heaut. 3, 1, 71; Att. ap. Non. 75, 32:B.stulte feci, qui hunc (servum) amisi,
Plaut. Mil. 4, 8, 66; id. ib. 4, 5, 25; so id. ib. 4, 5, 28:quo pacto hic servos suum erum hinc amittat domum,
id. Capt. prol. 36:et te et hunc amittam hinc,
id. ib. 2, 2, 82; so id. Most. 2, 2, 2; id. Men. 5, 8, 6 al.:ut neque mi jus sit amittendi nec retinendi copia,
Ter. Phorm. 1, 3, 24; 5, 8, 27; id. And. 5, 3, 27; id. Heaut. 4, 8, 17 al.:testis mecum est anulus, quem amiserat,
which he had sent away, id. Ad. 3, 2, 49; Varr. ap. Non. 83, 12.—Spec., to let go, let slip:2.praedā de manibus amissā,
Cic. Verr. 2, 4, 20.—With simple abl.:praedam ex oculis manibusque amittere,
Liv. 30, 24; 29, 32 et saep.:Sceledre, manibus amisisti praedam,
Plaut. Mil. 2, 5, 47 Ritschl.—Trop.A.In gen.:B.istam rem certum est non amittere,
Plaut. Am. 2, 2, 217:tibi hanc amittam noxiam unam,
to remit, to pardon, id. Poen. 1, 2, 191:occasionem amittere,
Ter. Eun. 3, 5, 58; so Cic. Caecin. 5, 15; id. Att. 15, 11; Caes. B. G. 3, 18 al. (opp. occasionem raptare, Cic.:arripere, Liv.: complecti, Plin. Min.: intellegere, Tac.): servire tempori et non amittere tempus cum sit datum,
Cic. Att. 8, 3, 6:fidem amittere,
to break their word given on oath, Nep. Eun. 10, 2 Dähn.; Ov. M. 15, 556 al.—Of trees, to let go, let fall, to drop, lose:II.punica florem amittit,
Plin. 16, 26, 46, § 109:pyrus et amygdala amittunt florem et primos fructus,
id. ib.:ocissime salix amittit semen,
id. 16, 26, 46, § 110.—Esp., to lose (commonly without criminality, by mistake, accident, etc.; while perdere usually designates a losing through one's own fault; and omittere, to allow a thing to pass by or over, which one might have obtained): Decius amisit vitam; at non perdidit: dedit vitam, accepit patriam: amisit animam, potitus est gloriā, Auct. ad Her. 4, 44, 57: Multa amittuntur tarditie et socordiā, Att. ap. Non. 181, 21 (Trag. Rel. p. 73 Rib.):Simul consilium cum re amisti?
Ter. Eun. 2, 2, 10:amittit vitam sensumque priorem,
Lucr. 3, 769 et saep.:imperii jus amittere,
Cic. Phil. 10, 5 fin.:ut totam litem aut obtineamus aut amittamus,
id. Rosc. Com. 4, 10:classes optimae amissae et perditae,
id. Verr. 1, 5, 13:filium amisit (sc. per mortem),
id. Fam. 4, 6; so Tac. Agr. 6; Suet. Vesp. 3; id. Calig. 12:oppidum Capsam et magnam pecuniam amiserat,
Sall. J. 97, 1:patrimoniis amissis,
id. C. 37, 5:amittere optimates, i. e. favorem, animum eorum,
Nep. Dion, 7, 2 Dähn.:patriam,
Liv. 5, 53:exercitum,
id. 8, 33:opera amissa (sc. incendio) restituit,
id. 5, 7; so Suet. Claud. 6:si reperire vocas amittere certius,
i. e. to know more certainly that she is lost, Ov. M. 5, 519:colores,
Hor. C. 3, 5, 27; so id. S. 1, 1, 60; 2, 5, 2 (not elsewh. in Hor.).
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.